Ang hirap nang nararamdaman ko kapag nasa loob ako nang school.. parang lahat na lang tingin ko sa mga taong nakakasalubong ko, mga kaaway ko or naiinis sa kin.. paranoid nga ako.. pero hindi ko kasalanan kung wala akong magawa.. wala naman kasi akong knowledge kasi tungkol sa trabaho ko.. sana hindi ko tinanggap yung posisyon na yon.. im not blaming or complaining anything.. its just.. hindi lang kami siguro lahat magka intindihan.. ang hirap.. alam mo yung feeling na gusto mong i approach yung mga taong may nararamdaman kang iba.. hindi ko na magawa eh.. lahat naman nagawa kong ipakita pwera lang talaga yung trabaho ko .. .. naiiyak na nga ako kanina habang nakaupo lang kami dun sa kubo.. hindi kasi ako makapag isip kung anong pwedeng gawin..
sana hanggang dito lang yung inis nila at kaguluhan nang utak ko.. sana hanggang sa room lang lahat mangyari to.. sana lahat nang iniisip ko ngayon eh matapos na after nang sem na to... iniisip ko nga kung lumipat na lang kaya ako nang school para matakasan lahat nang mga tao.. gusto ko lumayo sa mga tao dito .. .. para maisip naman nila ako minsan.. ma miss.. heheh.. kapal ko noh? pero sana kung papayag si tatay, lilipat na lang ako.. sana nga kung maraming ma cre credit na subjects.. marami namang options na school eh.. pede sa St. Michael, sa Perps.. haay.. pero hindi pa naman sure to eh.. takas problema lang naman tong solution na naisip ko but it doesnt mean na gagawin ko talaga to..
yup, i miss them so much.. i miss those happy times with them.. i miss those hugs.. :( so sad.. wala na rin kasi akong time eh.. pero masaya pa rin naman ako kasi nanjan lang si nieko..
No comments:
Post a Comment